maandag 21 oktober 2019

Een nieuw jaar - 5780

Alweer een nieuw jaar. Mozes kriebel, houdt het dan nooit een keertje op? De tredmolen van de tijd gaat maar door en door, jaar in jaar uit. Elk jaar weer het zelfde, inmiddels al 5780 jaar beproefde recept, van appeltjes met honing, moge het een zoet jaar worden en elk jaar valt het weer vies tegen met de zoetigheid, weer meer antisemitisme, weer meer gaten in mijn sokken en mijn zadel blijft ook altijd natgeregend zodat er steevast een poepkleurige driehoek op mijn rafelige pantalon te zien valt, alsof mijn toch al opvallende grote derrière nog niet zichtbaar genoeg is. Of mag je het woord derrière alleen voor vrouwen gebruiken? Ons mannen blijft ook niets bespaard. Ik had natuurlijk tochus moeten zeggen. Zucht.
Komkom Roel, zet je sombrero es af en je pretpet eens op! Een nieuw jaar is een nieuwe kans! In 5780 komt alles goed. Nou nee, dat denk ik dus niet. Gisteren nog vertelde een vriendin me dat ze iemand had leren kennen, het klikte, ze hadden het erg gezellig, totdat ze vertelde dat ze op vakantie ging. Naar Israël. Het was gelijk uit met de pret, contact verbroken, geblokt op alle sociale media, over en uit, toedeledokie. Ze vroeg zich af of ze in de toekomst alleen nog maar bevriend zou kunnen zijn met mede-Joden. En hee: de toekomst ligt voor ons! Alweer een nieuw jaar vol dit soort leuke gezelligheid. Neen dank u hartelijk.
Wat ik juist zo mooi vind in onze harrewarrende (ik bedoel natuurlijk hartverwarmende) gemeenschap is de veerkracht die ik zie. Ja, er is sores, we maken het allemaal mee of we kennen iemand die iemand kent die iemand kent die het meemaakt, maar we gaan altijd onverdroten voort. Het hele oude en nieuwe jaar rond. De feesten worden gevierd, we memoreren onze doden, we vieren de nieuwgeborenen en leren onze kinderen wat het betekent om joods te zijn - als we dat zelf al weten natuurlijk - en we geven de traditie door. Volgens mij heb ik nog nooit zoveel uitnodigingen voor brat (haha) mitswa’s voorbij zien komen het afgelopen jaar. Een befaamd zanger vertolkte het al eens: “We zullen doorgaan, tot de allerlaatste snik, we zullen doorgaan!” Die was dan weliswaar niet Joods zult u zeggen, dus het leven lachte hem toe en hij had makkelijk praten. Ho, ho, hij was toevallig wél homo. Die hebben het ook niet makkelijk in het huidig tijdsgewricht. Gelukkig is er nog lang geen sprake van een allerlaatste snik, maar (als ik even mag generaliseren) onze levensinstelling geeft wel vertrouwen. Daarnaast zijn we weerbaar. We laten ons niet in een hoek drukken. Jongeren staan voor wie ze zijn, ik zie het bij mijn eigen kinderen. Ze laten zich niet gek maken. En: mede dankzij mannen en vrouwen, zoals Ronny Naftaniel en Esther Voet, die in de vuurlinie staan en - voor ons allemaal - optreden tegen misstanden en onrecht staan we sterker dan ooit. Uiteraard blijven we ook kwetsbaar, getuige de marechaussees die nog steeds onze clubhuizen bewaken en ons beschermen.
Hoe dan ook, we staan ondanks al onze verschillende opvattingen, verschillende manieren van religieuze beleving, verschillende kijk op de halacha, schouder aan schouder. Dat moeten we nooit vergeten. Hou vertrouwen en blijf de verbinding zoeken. Dan doe ik dat namelijk ook. Wist u dat 70000 mensen aangesloten zijn bij Christenen voor Israël? We staan niet alleen.
Een prachtig jaar gewenst!