Van de weeromstuit ben ik weer gaan bieden op motorfietsen op marktplaats. Dat is natuurlijk het domste wat je kunt doen he. Zeker in mijn geval. Ik rijd weliswaar in een Trabant 601 uit 1965 maar ben net zo a-technisch als, nou ja, wij allemaal. Geen idee heb ik. Ik doe maar wat. Een motorfiets dus. Dit jaar hoopt deze Abraham Abraham te mogen gaan zien dus de penopauze hakt er flink in. Vrouwlief, 9 jaar jonger dus nog lang niet toe aan eender welke pauze, snapte me. Koop lekker een motorfiets! Tengevolge van de door de rijksregering ingestelde maatregelen zit een vakantie er toch niet in. Dus kan ik lekker toeren, de wind door mijn haar, eh... helm, dus borsthaar dan maar. Zoals ik al aangaf is bieden op een motorfiets, op marktplaats, door mij, erg dom. Ik heb namelijk helemaal geen zin om zo’n ding te gaan uitproberen. Ik vind dat vervelend. Moet je er helemaal heen, met de auto ook nog - dus je kunt niet gelijk terug op de net aangeschafte motorfiets, babbelen met een verkoper die er wél verstand van heeft, een stukje tuffen met het zweet in de handen (ik durf het eigenlijk niet na twee ongelukken járen geleden), onderhandelen (dat kan ik, want enzovoort) en dan weer terug naar huis met de auto om láter dat ding op te halen. Gedoe! Gelazer! Geen zin in! Dus ik bied altijd in het volste vertrouwen dat Het Wel Goed Zit. Meestal kies ik dan mensen uit die aangeven niet op Zondag te willen worden gebeld. Want die zijn natuurlijk éxtra betrouwbaar. En dan bied ik lukraak met het verzoek het ding bij mij thuis te komen afleveren. Heel gek! Lukt altijd! Zo kocht ik bijvoorbeeld mijn allereerste motorfiets, een CZ 453 uit 1963, kenteken UU-62-11 voor maar 450 euro (euro ja, ik was een laatbloeier) en die werd keurig thuis afgeleverd. De verkoper had geen tijd voor koffie want druk-druk-druk en maakte zich schielijk uit de voeten.
Na drie uur had ik het ding aan de praat, mijn voet bijna gebarsten en gebroken door het vele trappen op de kickstarter. Dus ik naar de dichtstbijzijnde benzinepomp, zo trots als een pauw in mijn antieke lederen kostuum. De pompbediende liet van het lachen zijn urine net zo hard langs zijn schenen lopen als de benzine uit het gat in de tank langs die van mij stroomde. Ja lees die zin nog maar eens. Er zat een gat in de tank zo groot als een gulden en dat was best bijzonder in 2006 toen de euro al 5 jaar triomfeerde. Daarna heb ik nog diverse motorfietsen gehad, allemaal vervaardigd achter het IJzeren Gordijn en allemaal reden tot diverse hysterische hartaanvallen vanwege intense lachsalvo’s bij de diverse buurt-mannen hier in het pittoreske Almere. Zucht. Niemand begrijpt mij. MZ, Jawa, ik hou ervan. Onlangs bood ik dus weer op een CZ. (Voor de mensen zonder algemene ontwikkeling: dat zijn tweetakt-motorfietsen vervaardigd in de Tsjechoslowaakse Socialistische Republiek.) Ik mocht niet bellen op zondag dus dat zat goed. Het was hetzelfde type als de hiervoor genoemde, dus ik, penopauzale paljas, werd helemaal nostalgisch. dezelfde als mijn Eerste, ook al was dat nog maar 15 jaar geleden. Er stond in de annonce in 19e eeuws-Nederlands dat hij helemaal in orde was! Dus dat is dan ook zo! Ik stuurde hem een bericht dat ik de benodigde mesomme terstond wilde overmaken, want een proefrit, of überhaupt nadenken, is aan mij niet besteed. De dag erna, geheel tegen mijn natuur in, tóch maar gevraagd of er iets aan schortte. Niks! Helemaal niks! Nou ja, als je hem aan de praat had gekregen dan wilde hij niet meer uit. Het motortje bleef eeuwig doorlopen, maar dat gaf natuurlijk niet.
Het kostte me een beetje moeite, maar ik heb toch nee gezegd tegen gereformeerde Gerrit van 83. Hij had het wel verwacht, ik was net zoals alle anderen, zo voegde hij me toe. Zucht. Voor mij een penopauze zonder motorfiets. Verstand, hoe gering ook, komt met de jaren.
Eerder gepubliceerd in het NIW van 23 april 2021.
