Politionele koffiekeetje

Ja ja ja, ik weet het, jullie zullen me wel weer niet geloven he, maar ik zeg het toch: ook als je maar liefst zes kinderen hebt zoals ik (en slechts 1 vrouw, wat ging daar mis) hou je van allemaal. Nou niet gaan mekkeren dat dat helemaal niet kan,  dat je er zelf drie hebt en één daarvan het liefst zou teugstoppen, dat er toch echt wel eentje enorm moet tegenvallen omdat ie advertentieverkoper wordt i.p.v. gewoon advocaat of arts zoals iedereen - maar geloof me, ongelogen, ik hou van al mijn kinderen. Uiteraard zijn heel erg verschillend alle zes, heeft er eentje de mazzel dat ie op zijn moeder lijkt en de ander nebbisj pech dat ie mijn oren en rughaar heeft. DESALNIETTEMIN wil ik ze allemaal houden. Nou Roel, poepoe, wat ongelofelijk allemaal, maar waarom smijt je óns dat nou weer in het pokdalige gelaat?? Wel, ik wilde een vrolijke inleiding naar een onderwerp dat wat minder gezellig is. Het is de afgelopen twee weken namelijk weer hommeles in ons aller Israel, de Tempelberg kreeg bezoek van een paar fanatiekelingen en een gezin werd afgelopen sjabbat door een gast bezocht, niet door Eliyahu maar door een Palestijn, Yimach Sjmo V'Zichro, moge zijn naam worden uitgewist, die nu grijnzend wordt verpleegd in een Israelisch ziekenhuis, verzekerd van een heldenstatus voor hemzelf en een inkomen voor zijn familie. Uitgerekend zondag, twee dagen na deze aanslag, bracht ik de twee oudste kinderen naar Schiphol, waarvandaan ze samen met nog een paar fantastische Netzer-pubers vertrokken richting Ben Goerion. Echt leuk!  Vanzelfsprekend ging er van alles mis. Paspoorten waren onvindbaar, ik had geen koffie op en toen ik die wilde kopen bij La Place bleek de bankpas van mijn vrouw geblokkeerd. (Zou ze het erom doen? Ik kreeg nu de koffie gratis!) Maar dus. De kinderen doen mee met een uitwisselingsprogramma: zij een weekje daar, in huis bij gastgezinnen, dolleuke dingen doen, zoals naar een paar musea met ouwe dingen en de Kotel (de Klaagmuur), en een dagje meehelpen in Beth Juliana, (het bejaardenoord voor Nederlanders). Daarna komen de Israelische kinderen waar ze hebben gelogeerd een weekje naar Eretz Nederland en zo leren elkaar goed kennen en voor je het weet staan ze glunderend onder de choepa en schenken ze mijn vrouw en mij 37 prachtige kleinkinderen die allemaal een advocatenkantoor beginnen. Fantastisch! Maar ook best wel een beetje spannend. Ik denk dat we dat allemaal wel herkennen. Niemand wordt bijvoorbeeld vrolijk van de veiligheidsmaatregelen die getroffen worden, niet alleen rond sjoeldiensten, maar ook wanneer er dingen georganiseerd worden die wél leuk zijn. Zoals dingen met eten en zo. Er blijven mensen weg! Gelukkig haalt de politie nou haar gepaalde witte koffiekeetjes weg. Dat scheelt weer uitleggen aan de kindjes waarom er zoveel bewakers zijn. O wacht, die gaan nu natuurlijk vragen: “Waarom zijn de witte hokjes weg?” En dan zeg ik: “O, die zijn niet meer nodig sjnokkeltje. Er hangen nu camera’s en de plietsies zien dan op een scherm dat we worden opgeblazen en dan komen ze hier heel snel naar toe. Ze kunnen allemaggies hard rennen, die plietsies, dus komt helemaal goed!” Enfin. Gelukkig overdrijf ik nooit. Ik mag dit stukje vast niet naar de redactie faxen van mijn vrouw. Ja, zij leest ze altijd. En dat is maar goed ook. Waar waren we gebleven? Bij de oudste jeledjes die nu naar Israel zijn. Ze hebben het vast heel erg naar hun zin, merken niets van woedende muzelmannen en komen overmorgen gezond weer thuis. En natuurlijk knaagt het, maar uiteraard gaan we naar Israel. Omdat we dat willen, omdat Israel ons nodig heeft en wij Israel.

Eerder gepubliceerd in het NIW, editie 40, 5777/2017