donderdag 23 oktober 2008

Nou, gesundheit!

De nieuwe Benjamin ligt nog maar net op de mat, nog nadampend van het geweld van de stampende stencilmachines en ik krijg alweer een sommatie om ráp een nieuw stukje hartepijn te knutselen. Slavendrijvers! Ik zal het wel verdiend hebben. Moest vroeger thuis ook al altijd afwassen en was bovendien de kleinste van de klas. Wat een leed. Dankzij mijn bovenmenselijk positivisme ben ik hier gelukkig bovenuit gestegen. Hetgeen met 1.79 meter heel knap is, en zorg voor menig vrolijke noot in dit aartslelijke tranendal. Want mooi zullen we Almere nooit kunnen noemen. Daarom woon ik er ook, het is heerlijk om in de afzichtelijkste stad van Nederland te wonen. Er gebeuren namelijk ook hele leuke dingen. Zo werd de helft van mijn kinderschaar hier geboren. De eerste Almeerse Bram, ons derde kind, mocht gelijk na de geboorte in een Ambulance naar het Flevoziekenhuis, omdat hij bij de eerste aanblik van zijn vader zachtjes ging kreunen. Nah ja, das nog altijd beter dan heel hard schreeuwen. Almeerse ambulanciers houden wel van een geintje, ze waren voor grap eerst naar de Lindestraat gereden, om daar een baby te ontvoeren. De mensen daar weigerden gek genoeg hun 16-jarige zuigeling af te staan, zodat ze hem met geweld in de ambulance-maxi-cosy moesten proppen. Want hee, de opdracht was duidelijk! Na een worsteling met de 2 meter lange baby werd duidelijk dat het om de Lingestraat ging. Duurde dus 5 kwartier voordat de ziekenauto voor ons huis tot stilstand kwam en wij onze blauwe baby konden inleveren. Uiteindelijk bleek er uiteraard niets, maar dan ook helemaal niets aan de hand, baroech hasjeem.
De tweede Bram, inderdaad ons vierde kind, mag niks eten, hetgeen voor een Joods kind hetzelfde is als voor een goudvis die in een zandbak moet zwemmen. Van de lekkerste dingen slaat hij rood uit, hetgeen weliswaar in mijn puberjaren mijn politieke kleur was maar inmiddels uiteraard, weldenkend en volwassen geworden, niet meer.
Een hele bezoeking, mijn balleboeste heeft menig dagje met hem in het AMC gezeten hetgeen ons zeer verdroot. Hij vermaakte zich prima met alle lief glimlachende verpleegstertjes en de zorgelijk kijkende specialisten. Speciaal voor hem maakte een Ierse fabriek roomse hypoallergene melkvervangers, maar ook die schieten hem in het verkeerde keelgat. Nu ziet mijn ega er dus steeds egaler uit, omdat ze borstvoeding moet blijven geven, vanwege Etan op dieet is en nog maar 36 kilo weegt. Misschien was dat haar confectiemaat, daar wil ik afwezen. Toch hebben we besloten hem te houden, je hecht je toch aan zo´n mannetje. Bovendien heeft hij de ogen van mijn moeder. Zodra hij op kamers gaat is hij er overheen gegroeid. Mensen, blijf gezond!


Eerder gepubliceerd in De Benjamin