zondag 26 januari 2014

Een bijzondere dag

Vandaag was de dag van de Auschwitzherdenking in het Wertheimpark. Ik herinner me vorig jaar nog: ijzige kou, regen, kinderen van Talmoed Tora die een grafkrans in de handen gedrukt kregen om neer te leggen namens de Oud-Katholieke Vrouwenvereniging van Zwollerkerspel e.o. Dit jaar was ik er niet bij. Ik zette de twee oudste jeledjes af bij de Stopera, zij namen de honneurs waar. Een leerzame middag kregen ze ook, samen met de leeftijdsgenootjes van de NIHS. LJG- en NIHS-jeugd samen, een fantastisch toekomstgericht initiatief!

Ik moest echter terug naar sjoel, waar de overige drie kindjes joodse les hadden zoals altijd op zondag. Aangezien de Auschwitzherdenking tot 16 uur zou duren besloten we na de lessen de tijd de doden in het Joods Historisch Museum. Leuk voor de jongste drie, challe bakken in het kindermuseum. Wij daar dus heen, ik mocht rijden, mijn grootste hobby in Amsterdam.

Via een taxi-standplaats kwam ik warempel in de parkeergarage waar na 12 keer in- en uitsteken de Dacia geparkeerd was, zo ongeveer in een vak. Fijn! 70 cent per 10 minuten. Ze hebben bij de gemeente Amsterdam echt een hékel aan mensen. De verkeerde lift genomen omdat ik zo zeker wist dat dat de goeie was en uiteindelijk in het museum beland.

Knaapje vond het fantastisch. Leuk om al die dingen van thuis te herkennen, maar het aller-allerleukst was natuurlijk wel het feit dat hij overal op knopjes kon drukken, overal hoofdtelefoons, filmpjes (sommige sloeg ik maar even over) en rolstoeltrapliften. Uitermate fascinerend! Omhoog, omlaag, openklappen, hij wilde het allemaal weten. Is natuurlijk ook leuker dan het zoveelste verhaal over pesach of chanoeka. Ook was hij onder de indruk van een oud filmpje waar je mensen zag die midden in de nacht wakker werden omdat er “onraad” was en die zich dan gingen verstoppen via een heel klein deurtje achter een kast! Hoe het met die mensen is afgelopen vertel ik hem later wel.

Enfin, het was een fijne en goede dag ondanks de zweem van triestheid rondom de herdenking, ik zet een blij berichtje op facebook en we togen naar de Snoge om de oudste zoon en dochter op te halen die óók al zo’n bijzondere dag hadden gehad. Terug naar de auto, weeksalaris in de parkeermeter en hupsakee weer naar de polder. En toen zag ik de reactie van een vage kennis van vroeger op mijn vrolijke facebookposting. Ik zou mijn kinderen indoctrineren en leren dat ze Palestijnen moeten haten. Ook had ik ze vast nog nooit een moskee laten zien van binnen.

We hebben onze fijne zondag er niet door laten versjteren. Geen centje pijn om de vage kennis uit mijn vriendenlijst te schrappen. De kleinste kindjes hadden zelfgevlochten brood gebakken en op de sjofar geblazen, de oudste kinderen hadden de doden herdacht en nieuwe vrienden gemaakt. Dát was onze dag.

zaterdag 25 januari 2014

Fascinerend.

Ik ben natuurlijk ook maar een eenvoudige sloeber met een motorfietsje. Geen Harley Davidson Extra Long Short Penis Compensating Electra Super Glowing in the dark Mark XXVII van 60000 euro, maar een VEB Motorradwerk Zschopau Einzylinder-Telegabel-Zentralkastenrahmen 301 van 600 gulden. Geeft niks, hij kan niet harder dan 130 en dat is genoeg, anders val ik er toch maar af.
Enfin, als je motor rijdt ‘heb’ je iets met andere motorrijders. Een beetje zoals wanneer je opeens iemand ontmoet die Polak heet of die ook niet langer is dan een Amsterdammertje, je kent het wel. Zolang ik dan niet vertel dat ik op een tweetakt-brommer van 23 pk rijd is dat gevoel meestal wederzijds. Reeds.
Ik deed donderdagavond boodschappen in de plaatselijke supermarkt en zag daar drie hele grote kerels met leren benen en ruwborstelige kinnen huzarensalade kopen en pils, heel veel pils. Aangezien men doorgaans de AH niet betreedt per gemotoriseerde tweewieler hadden dit natuurlijk ook hardrockers of daklozen met een psychiatrische achtergrond kunnen zijn, echter, ik gokte erop dat dit net als ik heuse MOTORRIJDERS waren. Mijn aan helderziendheid grenzende voorgevoel werd ondersteund door het feit dat ze alle drie achterop hun lederen frak in grote letters de woorden Motorclub Almere hadden staan. Dus! Motorrijders! Net als ik!
Nu ben ik sociaal gezien nogal een kluizenaar. U zult mij nooit in een kroeg aantreffen, omringd door kornuiten, gezamenlijk het glas heffend op vorstin en vaderland. Dat zou ook wel raar zijn aangezien we geen vorstin maar een koning hebben tegenwoordig. Wel neem ik me vaak voor mijn sociale isolement te doorbreken door me bijvoorbeeld aan te melden bij een duivenmelkersverbond of lokale plantkundige volkstuinvereniging. Maar ik heb een schurftige hekel aan die vliegende stadsratten en ik zou mijn onkruidplantsoentje het liefst asfalteren met asbest, dus daar kómt het maar niet van. Motorrijden echter, dat is iets dat wellicht leuk is om te delen met andere knapen! Dus iets voor mij, zo'n club?
Vanachter mijn met gezinsvoedsel gevulde winkelwagentje sloeg ik het drietal nauwlettend gade. Misschien was er een minimum lengte ingesteld voor potentiële nieuwelingen. Of een minimum cilinderinhoud der motorfiets. Dan zou ik met 1.79 meter en 291 cc onder hoon en bekogeld met bierviltjes en roestige zijkleppen alras weder de kickstarter van mijn MZ ETZ 301 moeten bedienen. (Neen, ik heb geen startmotor, ik trap gewoon zoals het hoort elke keer mijn enkel aan piezels.) Aannames Roel, aannames! Daar heb je het regelmatig met je vrouw over gehad! Nooit meer doen! Dus sloot ik aan in de rij dezer reuzen, geurend naar motorolie en ledervet, bij kassa drie.
Net voordat ik ze ging aanspreken viel mijn oog, het deed gelukkig niet fysiek pijn, op één van de vele badges die de grootste van de drie op zijn jas had laten naaien door zijn moeder. Het was een zwarte ruitvorm met daarin de runentekens SS. Van de linker-S was het onderste pootje verwijderd, al dan niet tijdens een schermutseling met een rivaliserende motorclub. Maar, ontegenzeggelijk, dit was gewoon, doodgewoon, een kraagspiegel van de fijne jongens van de SS. U weet wel, die rabbijnen ophingen aan de synagogen van de Oekraïne, om maar een klein voorbeeld te noemen. Is natuurlijk superlang geleden. Weet niemand meer.
Mijn eerste gedachte was om maar gewoon naar de gezinsauto te lopen met mijn gezinskarretje vol gezinsvoedsel om terug te rijden naar mijn gezin. Goh, net motorrijders gezien met SS op hun jas. Niks van gezegd natuurlijk want je weet maar nooit wat er dan kan gebeuren. Want je weet maar nooit? Want je? Watje! Ik draaide pardoes mijn winkelwagentje, terug de Appie in, waar de drie boomlange zwartlederen ariërs bezig waren de Gall & Gall te ontdoen van hun gehele voorraad uiteraard blond gerstenat.
Mag ik jou iets vragen? (Wij motorrijders tutoyeren elkaar altijd.)  Waarom draag jij een SS-kraagspiegel op je deksels stoere vetlederen motorjack, Jack? Hij keek me aan alsof ik een leeg bierflesje was, dat ook nog gevuld was met sigarettenpeuken. En dat hij daar achter kwam toen hij een slok wilde nemen. Zoiets. Is heel geen SS-ding, is een logo van een Amerikaanse motorclub. Ik zeg, dat zal wel, maar het is OOK een SS-kraagspiegel, besef je dat wel? Niks van, er miste toch zeker een pootje aan de linker-S die dus geen S was?? Dat zie ik zei ik, maar het lijkt er nog steeds HEEL ERG op! Als ik iemand een dreun voor zijn hasses geef valt die anders ook HEEL ERG hard op de grond, luidde zijn antwoord.
Ah, okee. Nou, dank voor de info. ‘k Word toch maar niet lid.

Geschreven op verzoek van de Joodse Omroep http://www.joodseomroep.nl/fascinerend/