Zo fantastisch! Terry Bandiet is gespot als sporterd. Slechts gekleed in een IDF-shirt liet hij zijn grote haarloze spierballen zien. Wellicht had hij ook een broekje aan, daar wil ik afwezen, maar mijn eerste gedachte was: z’n bruine hempies zaten zeker in de Miele van zijn moeke. Wat hebben we veel popcorn gegeten de afgelopen weken. Tierrie ging, Tierrie kwam weer terug, maar geen woord van spijt, excuses, zelfs geen ich-habe-es-nicht-gewuẞtje kon er van af. Het lag aan iedereen, maar niet aan Tärrie Boldoot. Als ik dan bedenk dat best veul mensen uit ons Joodse Dorpje hem een toffe peer vonden, tot niet zo lang geleden. Evenveel vonden hem een engerd met fasjistiese neigingen. De laatstgenoemden, ik hoorde daar niet bij (mea culpa, mea prinses Maxima culpa), hadden gelijk. De geniale, pianospelende, naaktposerende, kakkineus sprekende, zelfingenomen knul met een ego zo groot als mijn IQ bleek gewoon een boreale enge man. “Ik ben niet eng!” riep hij. “Ik heb een Joodsche vriendin en ik stak ooit zelfs een chanoekia aan, met zo’n mal joods mutsje op mijn zorgvuldig geföhnde haar, dat weliswaar geen prachtige krullen doch wel een opvallend mooie slag bevat!” De Uil van Minerva stortte jankend als een kitten in een jutezak met stenen ter aarde. Wat een deceptie, wat een teloorgang, ik kreeg er boreanale jeuk van. Gelukkig vieren we chanoeka. Het feest van de overwinning op het antisemitisme. Ik zeg dit zomaar. Als ik straks met mijn 47 kindjes de kaarsjes op hun zelfgemaakte chanoekiot aansteek zal ik denken aan de wapperende manen-met-slag van Tiary. Dolle Dries! Had je nou gewoon keihard uitgesproken, de bruinhemden met pek (liefst op temperatuur) en veren uit de door jezelf opgerichte partij gejaagd. Maar neen! Je moest Friedrich Janẞen knuffelen, je boreale borst tegen zijn borst, een beetje hitsig een zoen op zijn Backe gedrukt, een zweterige hand door diens blonde militairkorte koep. Jammer de bammer! Nu ben je je Partei kwijt, je geloofwaardigheid, jezelf. Het was bemoedigend, opbeurend en o zo onverwacht om te zien dat vele ratten het schip verlieten. Ik ben dol op ratten, begrijp me niet verkeerd. Schrandere diertjes. Slimmer dan Duitse Herders. Meesters (en juffen, laat we niet vergeten zo genderneutraal mogelijk te blijven, Boreannabel) in het overleven. Ratten hebben er ook geen moeite mee hun baasjes te bijten. Zo had ik als kind ooit een rat, hij heette Fred, die ik graag kusjes gaf. Omegot wat hield ik van dat beestje. Kusjes kreeg hij, op zijn roze natte neusje. Tot hij me op een dag in mijn tong beet. Jemig, dat was me wat! Fred liet niet los en hing letterlijk met zijn gele knaagtandjes aan mijn tong. Ik sprong op, als door een wesp gestoken, en schudde mijn toen al dikke hoofd heen en weer, teneinde Fred te bewegen los te laten. Een vrolijk rood bloedspatpatroon sierde alras het jongensbehang van mijn knapenkamertje. Ratten dus. Altijd bereid wanneer ze opeens gezien worden het zinkende schip te verlaten. Afijn, alles komt goed. Er komt een verkiezing, we horen schnell wie de Leider der Partij mag zijn straks. Het zal Bo Det wel weer worden.
Maar goed. Het is chanoeka. We vieren dat we keer op keer op keer op keer dóórgingen, wat de antisemieten ook voor ons in petto hadden. Mooi om te zien dat behalve Ons Joden Die Ook Niets Bespaard Blijven veel mensen wakker zijn geschud, zich bewust wat er gebeurde en gebeurt. Een IDF-shirtje doet daar niks aan af. Haarloze spierballentaal ook niet. We zijn en blijven wakker en houden onze mond niet. Moge 2021 een jaar worden waarin de antisemieten, de homofoben, de islamofoben in het volle licht worden gezet door ons allemaal. Chag sameach en voor het nieuwe jaar: Heil (oei), Zegen en Voorspoed!
Eerder gepubliceerd in het NIW 2020.