Het leukste en het vreselijkste aan facebook: de herinneringen, Elke ochtend krijg ik een melding van facebook dat ik tig jaar geleden ook wat plaatste, hetgeen niemand zal verbazen want ik plaats 20 keer per dag wel iets gezelligs omdat iedereen wil weten wat ik ga eten en wat voor weer het is in mijn huis. Kom maar door met die likes.
Van de week kreeg ik opeens een foto in mijn slaperige mik gedouwd uit februari 2013. Mozes kriebel wat lang geleden, Een glimmende en lachende Roel zonder baard schijnt plotsklaps als een licht in mijn coronale duisternis. Onherkenbaar, want slank en vrolijk! Omstuwd door mensen, joden zelfs, bij het startschot van jonet punt nl. Ik zie een 8 jaar jongere versie van mezelf, glaasje jajem in de handen, koutend met een ieder. Pret aan het maken met mensen! Niet dat gezeik dat je afstand moet houden, gewoon klef op elkaar zoals het hoort. Ik wil dat terug! Al typend slaak ik een zucht. Mijn kleine wereld is natuurlijk reuzegezellig, laat daar geen misverstand over bestaan. Terwijl ik met een klant telefonisch onderhandel over een bijsluiter bij één van mijn bladen schreeuwt de kleuter dat ik een “ticket” krijg omdat ik te lang bel en dat ik Monie de Ponie (monopoly, tja, joods kind) met hem moet spelen. Ik sis dat hij zijn kleine snuit moet houden en dat ik zó klaar ben. Spassiba, zegt de kleuter. De vruchten van YouTube. Hij spreekt nu Engels, Russisch en Spaans.
De klant begrijpt het wel, die heeft ook kinderen, maar handig is anders. Wat een vreugde dan ook toen de scholen weer open gingen! Niet meer 50 keer PAPA PAPA PAPA in mijn oor per uur! Uiteraard ging de eerste schooldag al niet door want er waren wat sneeuwvlokjes naar beneden gedwarreld en dan durven de snowflakes niet naar buiten. Je kunt namelijk uitglijden en dan je bips - waar de afdruk van je bank voor eeuwig in zal blijven staan - breken! Dus na nog één dag afzien huppelde ik dinsdag dan toch als een vadsige hinde met de kleuter vastgebonden op de slee naar de Montessorischool. Hij mocht eens proberen te ontsnappen! Op het schoolplein, achter de afzetlinten, huilden de ouders van geluk. Sommigen schaamden zich zo voor hun emoties dat ze hun gezicht hadden bedekt met een soort muilkorfje, Verlossing!
En hoe moet het nu straks met Poeriem? Dankzij het vele thuiszitten ben ik zo dik geworden dat ik zelfs niet meer in mijn Paul Damen-kostuum pas. Terwijl dat toch een enorme Jabba de Hut-achtige verschijning is. Bovendien valt er weinig te vieren, starend naar de postzegelhoofdjes op je beeldscherm. Beetje in je eentje de sjikkerlap uithangen. Wat een pret! Zit je dan met je rateltje. Antisemieten kregen ons er niet onder, maar een virus zo groot als het geweten van Thierry Baudet wel, je houdt het toch niet voor mogelijk. Dan te bedenken dat we vroeger gewoon gingen bowlen! Je plantte dan zonder vrees je voeten in 30 jaar oude beschimmelde clownschoenen vol lepra, aambeien en amoebendysenterie. Vervolgens stak je je vingers in de gaten van ballen waar onbeschrijfelijke vuiligheid zich in had opgehoopt en met diezelfde vingers krioelend van de wildvreemde aarsmaden stak je daarna heerlijk je bitterbal in je snavel. Je werd niet ziek en je ging niet dood. In trams stond je zo dicht op elkaar dat je de haren op de huig van de man naast je kon tellen en je per ongeluk zeker drie vrouwen bevruchte. Och wat verlang ik daarnaar terug. Chag sameach allemaal!
Eerder gepubliceerd in het NIW 2021