Vrouwlief was met buik en vriendin R. Amsterdam aan het leegkopen en ik was dus thuis en overgeleverd aan de grillen, nukken en neurosen van onze drie jeledjes. Sto delatj? zou Lenin zich afvragen. Welnu, ik prop de kindjes dan meestal in de Lada en rochel richting Kunstwerk.
Het Kunstwerk heet officieel Polderland Garden of Love and Fire. Bedacht door Daniel Libeskind en het zit vol diepe gedachten. Het bestaat namelijk uit een stuk weg doorsneden met sloten en op die stukken weg staan weisichviel 67 matseiwes van aluminium. Ze zijn 3 meter hoog. Voor mijn kunstminnende kinderen ge-wel-dig.
Niet alleen voor kinderen, óók hongerige mannen treffen elkaar daar graag om een zekere tak van sport te bedrijven. Het was vandaag een teleurstellende dag voor de heren. Tenminste drie BMW’s parkeerden opgewonden naast mijn auto, constateerden dat mijn Rus niet ontvankelijk was voor Duitse avances en dropen af. Nebbisj. Toch leuk dat ik uit de verte, met achter aluminium platen verstopte kinderen, toch nog wel aantrekkelijk ben. Voor mannen dan. Laat ook maar. Onze oudste vroeg zich af wat er in het belendende weiland gaande was. Een politieke partij waar ik niet veel mee op heb was bezig de bomen te martelen met een lelijk podium en dito sprekers. Tot mijn genoegen waren er geen toeschouwers. Dat vond mijn zoon zielig. Waarom gaan we er niet heen pap? Ik wil er niet heen, ze houden nu niet bepaald van Israël. Pap, zei de tzadik; iedereen gelooft zijn eigen dingen, daarom kunnen we er best even gaan kijken. Hopla, op mijn nummer gezet. Door mijn 5-jarige liefdeskind. Ge-wel-dig hè.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten