Wat een lot kan je treffen als je als puber stottert. Ik was zo’n puber. Klein, jongste van de klas, verdrinkend tussen de borsten van de veel grotere meiden (in my dreams) en ik stotterde dus.
Toen ik 10 was mocht ik al op assertiviteitscursus, zo heette een stottercursus in de jaren ‘80. Geweldig jôh! Hele invoelende man was dat, hij vond het heerlijk om mij heel lang in de buurt van mijn middenrif vast te houden terwijl hij achter me stond en me lekker therapeutisch tegen zich aan drukte. Denk om je aaa-dem-haaling. Dus. Dat hielp geen fluit. Die van hem misschien.
Enfin zo stuiterde ik al stotterend de Middelbare School in. Was best te doen an sich, ware het niet dat er ook spreekbeurten gegeven dienen te worden op de HBS.
In 4VWO was het ook zo ver. Een spreekbeurt bij Engels. Wat doe je dan als stoere stotteraar? Je kiest een onderwerp waar je veel van weet en leert een compleet verhaal uit je hoofd.
Aangezien één van mijn coole hobby’s het collecten van stamps was, hield ik hier mijn verhaal maar over. Ja ik weet het, vrouwen glijden van hun barkruk als ik vertel over mijn postzegeltjes, mijn suikerzakjes, mijn roomboterwikkels, mijn sigarenkistjes, mijn wekkers, mijn antieke telefoons.
Bij Engels speelde ik dus op safe en koos voor stamps. What’s the difference between East- and Westgerman stamps. Oh my God! So exciting! Helaas kon ik de Engelse afkorting voor Oost-Duitsland, GDR, niet uitspreken. Dzj-Dzj-Dzj-Dzjie Die Ahr klinkt weliswaar heel toepasselijk als een Trabant die niet wil starten maar ik koos toch maar gewoon voor DDR, Die Die Ahr. Terwijl ik mijn verhaaltje afdraaide en er postzegels rondgingen in de klas, voelde ik het in de verte al aankomen.
Ik zou gaan stotteren en ik wist ook al precies waar. In mijn hoofd zag ik mijn neergepende, verinnerlijkte opstelsel voor me en ik telde de regels tot dat ene woord waarover ik ongenadig op mijn bek zou gaan. Achter in de klas zaten de bloeddorstige stoere meiden met de grote borsten op mijn bloed te azen. Het was alsof ze wisten wat ging komen, met ingehouden adem en boosaardige blikken wachtten ze op mijn teloorgang.
En het geschiedde. Bij het woord in kwestie sloeg mijn middenrif op slot, mijn keel werd dichtgelast, mijn ogen (die zelfs zweetten) puilden uit mijn hoofd. De enige klank die uit me kwam, geen idee uit welke opening, klonk simpelweg als nk. Nk dus. Nk. Yeah. De meiden achterin had a ball. Ik sloeg na twee minuten sterven het woord maar over en kwam al duizelend aan mijn eind.
Ik was klaar met mijn voordracht en er viel een pijnlijke stilte. De leraar (een kopie van Kahlil Gibran) wiens sokken te drogen hingen over de verwarming, schraapte zijn keel en zei: “Errr… you’ve got a slight stutter, don’t you?”
Opgelucht en met tranen in de ogen zei ik: J-Ja.
Het werd een 7+.
Mag ik even zeggen dat ik met veel plezier (lees: met de tranen over mijn wangen van het lachen) je blogs lees? En dan toch ook weer even verzink in gedachten die net te diep zijn voor een vrijdagavond? Zou je iets mee moeten doen, met dat schrijven.
BeantwoordenVerwijderenIn aanvulling daarop: ik stotter ook. Nog steeds. Na wat halfslachtige pogingen bij de logopediste toen ik 10 was weer gewoon gedaan alsof er niks aan de hand is. En dat doe ik nog steeds. Ik praat te snel, ik haper - soms op de k, dan weer een maandje op de p of de g, je weet het nooit vantevoren - maar het kan me geen bal schelen. Natuurlijk heb ik in de rij bij de bakker mijn oefeningetjes in gedachten staan doen. Sterker nog; ik doe ze nog steeds ("mag ik een wit gesneden en een croissant?" Oh shit, croissant wordt problematisch vandaag, even oefenen). Maar ik had geen zin er iets aan te doen en geen zin er bij stil te staan. En dat doe ik nog steeds niet. Dat wordt geaccepteerd en het helpt: veel mensen horen het niet eens meer. Wel zeuren ze over mijn Friese accent dat ik natuurlijk niet heb.
Hoe herkenbaar! Dat vantevoren je woorden "proeven" en dan een alternatief zoeken.. Een échte sport! Dank voor je persoonlijke reactie en je complimenten. :-)
BeantwoordenVerwijderenLeuk Roel!
BeantwoordenVerwijderenLeuk, Roel!
BeantwoordenVerwijderenHoi Roel,
BeantwoordenVerwijderenik heb je meteen toegevoegd op Twitter want ik vind je blogs boeiend om te lezen. Hoe ben je er eigenlijk toe gekomen om voor een pratend beroep te kiezen?
Hee Lotte,
BeantwoordenVerwijderenLeuk! :-) Een pratend beroep, goeie vraag, maar geen bewust antwoord. Ik ben er in gerold eigenlijk. Voor mijn huidige baan ben ik gevraagd en zoals je weet is n-nee een lastig woord! ;-) Ik stotter nauwelijks nog, gelukkig.