Nooit meer naar Polen

In 1991 was ik voor het eerst en voor het laatst in de voormalige Volksrepubliek Polen. Als Trabantliefhebber was ik op vakantie in de ex-DDR en ik ondernam een rit met de - toen nog - Deutsche Reichsbahn (hoe bizar om de naam van de nogal besmette Grootduitse spoorwegen gewoon na de oorlog te blijven handhaven) om via Stettin (de oude Duitse naam voor Szczecin) naar de badplaats Swinemünde (de oude Duitse Naam voor Świnoujście) te reizen. Het hele gebied daar hing aan elkaar van voormalig- ex- en voorheen, Duits, Communistisch en fascistisch. Ik was ook nog op reis met mijn toenmalige vriendin, dus dat woord kunnen we er ook nog aan toevoegen. Wat me opviel was de vreselijke grauwheid van het gebied. Alles was smerig, oud, vervallen, sinister en onvriendelijk. Waren de mensen in de ehemalige DDR nog aardig, belangstellend, hoopvol, pas licht gedesillusioneerd  of nog niet eens, in Polen was het anders. De omgeving zag er vergelijkbaar uit, maar niet de mensen. Ik vond ze lelijk, onvriendelijk, vijandig, uit op je geld en ik nam me dan ook voor nooit meer naar het land terug te keren. Ja, ik ben niet zo van de tweede kans en ben dol op generaliseren, dat houdt het leven tenminste overzichtelijk. Polen deugen niet. Enfin, ik ging een Polenloos leven tegemoet en dat beviel prima, zij kregen hun door de EU gesubsidieerde geluidsschermen langs hun stumperige snelwegen om hun magere koeien te beschermen en ik ging studeren, maakte niks af en ging werken en trouwen enzovoort. Helemaal prima.

Beetje jammer dat ik nu weer word geconfronteerd met dat volk. Ik heb natuurlijk niks tegen Polen, ik heb wat tegen de UITWASSEN van de Polen, om Greet Wilders maar even te persifleren. Wat hebben die liefhebbers van betonnen flatgebouwen en lelijke snorren nu weer bedacht? Het moest maar eens afgelopen zijn met het benoemen van feiten. Per heden is het strafbaar om te zeggen dat Polen medeschuldig is (of waren, al naar gelang de stand van je geschoren kam) aan het vermoorden van de eigen Joodse bevolking. Toen ik het op mijn radio-cassettespeler hoorde maakte mijn Trabant wel even een slinger. Een land dat haar eigen verleden ontkent en en passant de slachtoffers uitlacht, dat hebben we sinds onze eigen aanvankelijke reactie op de politionele acties niet meer meegemaakt. Je kunt nu drie jaar gevangenisstraf krijgen als je beweert dat Polen medeplichtig waren aan de misdaden van het Derde Rijk. De Israëlische journalist Ronen Bergman stelde de Poolse premier Morawiecki rechtstreeks de vraag of hij, wanneer hij zijn familieverhaal zou vertellen - zijn Pools-joodse familie was door de buren aangegeven bij de Gestapo - in de bak zou worden gegooid. Dat vond de premier maar een malle vraag, natuurlijk niet, er waren naast joodse en Duitse daders ook heus wel nare Polen.

Ik las hier even een pauze in zodat u uw zojuist uitgespuugde koffie van het NIW kunt vegen.

Als ik niet zulke dikke kuiten had was mijn broek afgezakt tot dóór het laminaat. Hij benoemde de slachtoffers als daders en noemde ze in één adem met de nazi’s. Dat valt gewoon onder de internationaal erkende definitie van Antisemitisme. (Nou ja, internationaal erkend, uiteraard nog niet door onze eigen regering hè.) De overige aanwezigen bij de persconferentie sprongen in verontwaardiging op en riepen in al hun verschillende talen naar de premier dat hij dat niet kon maken, dat hij zich moest schamen en excuses moest maken. Geintje, uiteraard deed niemand wat, hield iedereen zijn mond en liet men Ronen Bergman gewoon aan zijn verbijsterde lot over. Pfoei.

We hoeven niet verbaasd te zijn, Polen blijft (of blijven) Polen, de laatste grote pogrom vond zoals bekend plaats in juli 1946, toen uit de kampen teruggekeerde Joden te grazen werden genomen in de plaats Kielce door hun oude buurtjes die op hun spulletjes hadden gepast. 41 overlevenden werden alsnog vermoord. Door Polen.

Eerder gepubliceerd in NIW 20, 2018.