Spierpijn

Ben net terug van mijn eerste rondje “hardlopen” sinds 30 jaar. Hardlopen staat tussen aanhalingstekens. Niet omdat het een citaat is maar omdat de sportieve activiteit die ik verrichtte er niet uitzag als hardlopen. Zelf kan ik niks meer zien vanwege de dansende zwarte vlekken vóór en het zweet ín mijn ogen, maar ik vermoed dat de omstanders, die nu met een dubbele hernia en een natte pantalon van het lachen nog liggen na te schokken op hun sofa, een soort Jabba de Hut - zeg maar een reuzenpad - aanschouwden die over de Almeerse klinkers zwalkte. Elke stap liet een krater achter in de kinderkopjes door 150 kilo lillend vlees dat zich dreunend verplaatste door de wijk, autoalarmen gingen af, katten gingen krijsen, honden huilen. Een enkel raam maakte zich minachtend los uit de sponningen en spatte in het schamele voortuintje uiteen, mijn schande met duizend scherven benadrukkend. Nu zit ik dus in mijn Coronafauteuil, waar ik al in zit sinds de uitbraak van het coronavirus. Gelukkig ben ik zelf gezond, want ik begrijp dat je anders van Staatswege wordt geregistreerd, dat je vrienden en kennissen je kunnen aanmelden voor de corona-app, wellicht krijgen ze er zelfs een vergoeding voor, zodat je als zodanig melaats verklaard wordt en met ratel en puntmuts je rondje moet “hardlopen”. Het blijft me vooralsnog bespaard, B’’H. Dus corona doet ook goede dingen. Ik bedoel: ik sport nu. Ook al is het de schuld van corona dat ik 225 kilo weeg inmiddels. Kanderookniksandoen. Je moet thuisblijven dus ik werd wel gedwongen om eten te bestellen. Groente wordt slap in zo’n warmhoudbak achterop een Tomos, dus dan maar weer 24 kipstukken van de KFC of Febo. Gefrituurd in plantaardige oliën hoor, dus dat is ook groente. Zucht. Werkelijk niets blijft mij bespaard. Nu heb ik spierpijn, misschien sterf ik alsnog door de corona vanwege kramp in mijn vroeger prachtige kuiten. Nu lijken het wel van die anti-terreur palen die voor de sjoel staan, jeweetwel, die Allah of Adolf is groot gillende inteeltiërs moeten tegenhouden die met hun opgevoerde Simca door de hekken, de grachten en het kogelvrije glas mitsgaders de betonnen muren van de synagoog willen scheuren teneinde zichzelf benevens onze kindjes op te blazen. Maar dan heel bleek en met een zwarte vacht. Die kuiten. Gelukkig zitten de islamo-fascisten nu ook thuis met hun mondkapje op grienend voor moeder de vrouw kebab te schillen of piepers te jassen. Dus corona brengt de wereldvrede een stukje dichterbij! Moge alle antisemieten deze ziekte krijgen. Vooral die besmetbak die zich alwéér vergreep aan Restaurant HaCarmel. Over de al weken hermetisch gesloten sjoel gesproken: gisteren (31 mei) werd kind 4 dertien. Bar Mitswe-boy kreeg geen feest in sjoel, dus we maakten er thuis wat van met online bestelde cadeautjes (een koffer cassettebandjes en een radiocassetterecorder met ingebouwde CD-speler) en 2 lieve vrienden die we nog wél zien. De oudste zoon had een cake gebakken, terwijl zijn engel van een vriendin hem telefonisch instructies gaf. Die meid is een goudklompje van geduld. “Nee gozer, geen kruidnagel in het beslag doen.” Helaas was de cake pas klaar toen iedereen alweer in bed lag, maar de intentie telt en ik was de schlamazzel die rond middernacht de cake met citroenrasp, maanzaad, anijszaad, mosterdzaad, quinoa en kaneel mocht proeven. Volgens mij zat er ook lever in. Oh ja, je leert elkaar beter kennen tijdens deze pandemie. Zoonlief houdt dus van kokkerellen, de citroenrasperd. Dat heeft hij van mij. Alleen kan ik het niet. Mijn maaltijden zien er steevast uit als cement, hondebraaksel, slangeneieren of paarse stopverf. Nadeel is dat ik vermoed dat er al heel wat meer echtscheidingen zijn aangevraagd, delen van partners in kliko’s zijn beland zo her en der over de wijk verspreid, kinderen in bossen zijn achtergelaten, al dan niet aan bomen geketend, mensen vrijwillig met een mondkapje op onder een brug zijn gaan wonen. Hou vol mensen, blijf lachen - al klinkt dat wat gesmoord vanachter een mondkapje - want alles komt goed. Hoop ik.