Bent u ook zo dol op dieren? Ja toch? Wat is er nu fijner dan een hond of poes die je gezelschap houdt tijdens de quarantaine. Nou, ik weet wel wat leukers maar mijn vrouw leest dit ook, dus tja. Kuch. Dol op dieren ben ik. Neen, ik ga nu niet de flauwe grap maken dat ze gegrild moeten zijn. Die heeft net zo’n lange baard als Paul Damen, wiens slaapverwekkende stukje een paar bladzijden terug staat. U heeft het ongetwijfeld overgeslagen om te genieten van mijn avonturen, alle begrip hoor!
Vorige week vroeg iemand op twitter: “Zou je je huisdier verkopen voor een miljoen?” Alle twitteraars buitelden over elkaar om hun eeuwige liefde ten aanzien van hun poepende blafvarkens en spinnende kotskatten te verklaren. Ik niet, ik was als enige eerlijk. Ik zei dat ik mijn donzige viervoeter desnoods in plakjes wilde afleveren bij de besteller. No problem. Heel twitter verafschuwde me, stelletje huichelaars. Alleen de Real Donald Trump reageerde niet, die was kort daarvoor van Twitter afgegooid door Twitter. Hij wel, de antisemieten die in Iran de scepter zwaaien niet, die vinden ze kennelijk wel lief. Ergo: kat in plakjes = koffertje met geld. De kindjes zouden me een tijdje haten, maar dat is vast snel over wanneer ze hun kamer betreden in het kasteel dat ik zou gaan kopen van al die poen. Halen we gewoon een nieuwe kat, met een stamboom. Zo één met lang haar dat je moet borstelen en die miauw zegt met een Gooise r. Die gaan we dan ter nagedachtenis aan de vorige heel grappig Plakje noemen. Of Schijfje, als het een meisje is.
Nú hebben de kindjes niet eens een eigen kamertje. We zitten met 8 personen - waaronder een 5-tal pubers zo lang als rabbijn Lilienthal - opgesloten in ons rijtjeshuis. Stapelbedjes. Bergen wasgoed. Versleten keukentje en badkamertje. Ik denk dat ze me snel zullen vergeven als we naar onze nieuwe villa in Blaricum verhuizen. Afijn. Niemand wil onze katten voor een miljoen, niet compleet en niet in hompjes dus ik ben gedoemd totdat ik 120 ben in de Waterwijk te wonen. Waar? Tussen de kerk en de moskee. We voelen ons gebensjt.
Bij het thuiswerken heb je ook geen last van je katten, die laten je gewoon met rust. Maar probeer maar eens een uitvoerig telefoongesprek te voeren met een ongedurige kleuter naast je op de bank, die luidkeels schreeuwt dat je te lang zit te bellen om je vervolgens te gaan bekogelen met wc-papier. Ik verzin dit niet, het overkwam me gisteren. Gelukkig hebben we maar 6 kindjes dus het valt allemaal reuze mee. Niemand is nog aan de drugs bijvoorbeeld. Of gearresteerd op een illegaal feest. Als ik dan zie hoe zwaar andere ouders het hebben dan mag ik niet klagen. Ze houden het allemaal nog vol, alhoewel ik de jongste 2 steeds vaker “schooltje” zie spelen, inclusief pauzehap op de bank. Ze missen hun juffies. Hopelijk gaan de scholen straks weer open.
Overigens hebben we meer beesten dan alleen katten. We hebben namelijk ook nog een walrus. Hij zit op de bank met een laptop op schoot, kijkt chagrijnig en heeft een inmiddels enorme baard en snor. Ooit woog hij 80 kilo en nu 100. Ik ben die walrus. Goeie genade wat ik ben een vadsig monster geworden. Elke dag neem ik me voor geen Stolichnaya meer te drinken, te gaan wandelen en te gaan fietsen maar uiteindelijk wordt het toch weer Netflix of Facebook. Zucht. Ik heb geen corona, maar ook geen ruggengraat. Blijf gezond mensen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten