De Herhaling

Het is weer zondagochtend en zoals altijd zijn de kindjes naar joodse les. De jongste met plezier, de op één-na-jongste na zachte overreding en veel geduld  “joodse les is stom!” de middelste houdt een spreekbeurt over koning Shlomo (Salomo), de één-na-oudste is hulpjuffie en de oudste helpt mee in het magazijn, met kopiëren en vooral met computerproblemen van de leerkrachten. We vertrokken zoals wel vaker weer wat te laat, reden desalniettemin vrolijk, nou ja, één huilend kind had zich bezeerd aan de gordel, over de verlaten A1 richting sjoel Amsterdam. Ik had me voorgenomen nu eens wat anders te gaan schrijven, iets luchtigs, iets vrolijks, iets over de sneeuwklokjes of mijn Trabant genaamd Schorsch. Dat lukt nu even niet. Ik kan evengoed elke week hetzelfde stukje schrijven lijkt het wel. Gisteren was niet alleen een aanslag gepleegd op de Deense cartoonist Lars Vilks (het NOS-journaal noemde hem omstreden en controversieel, ergo: eigen schuld, dikke bult) maar ook op een sjoel in Kopenhagen. Er was net een Bar Mitswa geweest en een vrijwillige bewaker is doodgeschoten. Ook het bewaken van een synagoge zal straks op het NOS-Journaal wel omstreden, controversieel of provocerend worden genoemd. 

Mijn oudste twee werden eind vorig jaar óók bar en bat mitswa. Ook zij hadden vrijwillige beveiligers die over hun en ons aller veiligheid waakten. Het had ook toen, ook hier kunnen gebeuren. Eigenlijk denk ik dat het ook hier, ook nu, zál gebeuren. Misschien vallen er gewonden, misschien komt er iemand om, misschien gaat alles goed. Nog een tijdje. Misschien wat langer, misschien wat korter. De wereld hangt kennelijk aan elkaar momenteel van misschien. De gemeente Amsterdam laat tot aan de zomer de extreme veiligheidsmaatregelen intact. Misschien is daarna een “goed” moment. Wat mij opvalt (wederom, en ik val in herhaling, als je het zat bent, steek gerust je hoofd terug in het zand) is het Grote Zwijgen van de boven ons gestelden. We hebben een groot probleem in het voormalige Vrije Westen. Ik citeer even uit een artikel in het Belgische “De Morgen” van 11 februari j.l.: "Ruim de helft van de Belgische moslims is fundamentalistisch en wantrouwt joden en homo's. Dat blijkt uit een studie van het Berlijnse Centrum voor Sociale Wetenschap (WZB) bij 9.000 moslims en christenen in België, Nederland, Duitsland, Frankrijk, Zweden en Oostenrijk."

Er is een grote groep mensen die onze samenleving veracht. Die groep woont in ons midden. Wat kunnen we doen? Wat kunnen we doen aan het monsterverbond tussen deze groep en veel progressieve Nederlanders, die alles afdoen als “hetze”? Ik begrijp ook niks van dit verbond, niemand kan het me uitleggen. In mijn jonge jaren was ik lid van de PSP. Iedereen heeft zo z’n jeugdzondes. De PSP stond voor vrouwenrechten, homobelangen, pacifisme. Een anti-religieuze houding kon ze zeker niet ontzegd worden. Ik herinner me spotprenten over kerken n.a.v. de Apartheid in Zuid-Afrika in het blad Rampspoed, van de PSP-jongeren. Nu lopen sommige voormalige PSP-ers zij aan zij te demonstreren met Hamas-aanhangers, homohaters en tegenstanders van de Vrijheid van Meningsuiting. Dit schrijft “de linkste site van Nederland” na de aanslag op Charlie Hebdo: “De moordenaars proberen met hun daad angst en verdeeldheid te zaaien. Als dat ze lukt draait de aanslag uit op een dubbele tragedie, niet alleen voor de medewerkers van Charlie Hebdo en hun nabestaanden, maar ook voor de moslims in Europa die zullen lijden onder de verdere aanwakkering van islamofobie.” Ik denk niet dat “de moslims in Europa” de slachtoffers zijn. Ik denk dat we dat straks allemaal zijn.

Gisteren heb ik met de jongste sneeuwklokjes gezien. Het waren hele erge mooie bloemetjes.

http://christenenvoorisrael.nl/2015/02/iets-over-sneeuwklokjes/