Ik vind twee al zo druk

Enfin, het is dus zover. Mijn vrouw is in verwachting! Geen groot nieuws natuurlijk voor wie ons een beetje heeft gevolgd. Mijn vrouw is eigenlijk altijd wel in verwachting. Dit keer voor de verandering van ons zesde kindje. Gek misschien maar we zijn er erg blij mee! Ook nu kijken we uit naar de komst van de ongetwijfeld bijzondere baby. Mijn gok is dat het een minister-presidentje wordt, of misschien een meester-metselaar, dat mag ook. En als het een meisje is een hooglerares of staatssecretaresse. Of een kantkloskampioene. De reacties lopen niet echt uiteen dit keer. Bij kind vijf werd ik al aangekeken alsof ik niet goed snik was, nu is natuurlijk helemaal het hek van de dam. Wat sinds kind vier standaard is: “Ik vind twee al zo druk.” Vaak gebezigde uitdrukking. Waarom weet ik niet, maar ik word bozig van die uitdrukking. Er klinkt spijt in door van de aanschaf. Het noemen van het getal 2 komt – op deze negatieve manier uitgesproken – onpersoonlijk over. Het wordt er uitgeflapt, soms ook voorafgegaan door de naam van de ooit gekruisigde joodse meneer uit Nazareth. Is dit de manier om naar je kinderen te kijken? Als een druk, een last op je schouders? Mijn standaard antwoord is misschien ook stom. Ik zou moeten zeggen: “Goh. Wat jammer dat je niet tevreden bent over je nabestaanden. Als ‘druk’ het eerste is wat in je opkomt heb je er kennelijk  weinig lol an.” Gelukkig kent u mij als uiterst diplomatiek en invoelend, dus ik zeg dan ook dat hoevéél kinderen je ook hebt, 1 of 10, dat je er toch wel áltijd mee bezig bent. Gevolgd door een glimlach en als ik het kon een knipoog. Maar ik kan niet knipogen, dat ziet er dan uit alsof ik met één oog een boterkoek doormidden probeer te knippen.

Laat ik bij mezelf blijven en mijn oordelen achterwege laten. *Zichzelf even slaat.* Het verwachten van een zesde kindje is een bijzondere gewaarwording. Inmiddels is mijn kippie al lekker dik en hormonaal - het is wel geland zeg maar. Ook heb ik de kleine hemmie of harie al pittig voelen schoppen. Namen hebben we al voor de helft, dus ik hoop maar dat het een jongetje wordt. Meisje zou nu nog Nahmlosientje moeten heten en dat is niet wat. Mij leek Ludmila wel leuk, of Kateřina maar nee hoor, dat werd niet bejaht.

Er moet in ons hamsterkooitje (om het voor de hand liggende ‘konijnenhok’ maar even te vermijden.) nog plek gecreëerd worden voor het zesde Brammetje en dat is gelukkig echt iets voor mij. Zo kon ik bijv. mijn boor niet vinden. Best mal. Zit in een grote koffer met zijn 650 wattjes. Gewoonweg weg gewoon. Nooit meer teruggevonden. Ongelogen de vierde boor in elf jaar die de kuierlatten neemt. Gereedschap ligt bij mij in twee gereedschapskoffers, in de kofferbak van mijn Schorsch, in een la, in de voorraadkast, onder mijn bed, en laatst vond ik een sleutel nummer 10 (best essentieel zeg maar) in een sandaal naast de wasmachine. De andere sandaal ben ik nog steeds kwijt. Toch komt het altijd goed. Je haalt gewoon de schroevendraaier uit je handpalm, plakt een pleister en gaat doorrrrr. Van uitstelgedrag heb ik dan ook helemaal geen last. Pffff. Ik ga maar eens aan de slag. Wordt vervolgd.